Pastoor Paul Nuyens is al 20 jaar parochieherder in Putte. Hoewel hij abortus als een soort moord beschouwt, spreekt hij over uitzonderingen en over het christelijke inzicht.“Ik vind dat je moeilijk kan beslissen over het leven van iemand anders. Zeker wanneer dit leven nog in de moeder schoot zit en zich niet kan verweren. Er zijn uitzonderingen, bijvoorbeeld, als je weet dat het kindje later gehandicapt zal zijn, of geen volwaardig mens zal kunnen zijn. Eigenlijk is dat een beslissing van de dokters en de specialisten.
Niemand zou graag een kind hebben die geen normaal leven zou kunnen leiden. Alhoewel ik mensen ken die geen abortus wilden plegen. Het kindje heeft dus een gebrek, maar ook de liefde van zijn ouders.
Ook jonge moeders die een abortus hebben gepleegd hebben daarna spijt van. Ze kunnen de zaak niet meer omkeren, dus lijden ze onder hun beslissing. Waarom zou een moeder haar eigen kind doden? In zekere zin is dat wel moord.
Vanaf het ogenblik dat de cel bevrucht is, begint voor mij het leven. Omdat alles voorradig is. Alle elementen zijn aanwezig. Die ontwikkelen zich zo, natuurlijk, maar een klein kind ontwikkelt zich ook. Want sommigen zeggen dat het leven begint na enkele weken, maar wie gaat dat nu bepalen? Ik geloof dat het leven begint met de bevruchting. Pak gewoon een van de anticonceptionele middelen, dan voorkomt je eigenlijk het nieuwe leven.
Natuurlijk, als je bijvoorbeeld, getrouwd bent en drie of vier kinderen hebt, en het ander is op komst en de dokter zegt: ‘Nu moet je gaan beslissen. Kies tussen de twee: welk leven ga je sparen? Het kind of de moeder?’ dan wordt het een moeilijk probleem voor die man. Want die gaat zeggen: ‘nu komt een vijfde kindje en ik sta nu alleen.’ Dat zal zeker gemakkelijker zijn voor de ouders als ze een abortus laten uitvoeren. In een huwelijk draag je toch met twee de verantwoordelijkheid. Maar dat is allemaal geval per geval te bekijken en ik geloof niet dat je daar een algemene regel kan zetten. Maar die moeder zal altijd wel een beetje het gedacht hebben van: ‘ik heb iemand gedood en geen kans gegeven.’
Er zijn moeders die zeggen: ‘laat het kind geboren worden, als ik erin blijf of ik ga dood, ik aanvaard dat. Ik zal mijn leven opofferen om het groot te brengen.’ Dat is heel dikwijls een moederinstinct, maar ook een godsdienstige inzicht.”
